เมื่อคืนได้ดูหนังญี่ปุ่นเรื่อง Departures อีกรอบ โป๊ะเชะมาก เพราะคิดว่าจะประเดิมเขียนเรื่องลงบล็อกเรื่องแรกเกี่ยวกับการเดินทาง
Departures เป็นเรื่องของนักเชลโล่วงออร์เคสตร้าที่ตกงานแบบไม่ทันตั้งตัวเพราะวงโดนยุบ แล้วจับผลัดจับผลูไปเป็น “โนคังฉิ” หรือสัปเหร่อ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าประกาศรับสมัครงานตำแหน่ง “assisting departure” ในหน้าหนังสือพิมพ์เป็นงานเกี่ยวกับการเดินทางท่องเที่ยว
หลายครั้งได้ยินคนตั้งคำถามว่าคนเราเดินทางเพื่ออะไร ลองคิดทบทวนดู ไม่แน่ใจว่าเคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองหรือเปล่า ถ้าเคย ตำตอบก็ไม่ได้ลึกซึ้งกินใจอะไร เพราะการออกเดินทางของฉันก็เพื่อท่องเที่ยวบันเทิงใจ ไปดู ไปรู้ ไปเห็น ส่วนจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์รูปแบบไหนจากการเดินทาง ก็สุดแล้วแต่หนทางและความคิดจะนำพาไป
ฉันเชื่อว่าคนเราทุกคนล้วนเป็นนักเดินทาง เราต่างเดินทางมาจากดาวดวงไหนสักดวงหนึ่ง แล้วโคจรมาเจอกันบนโลกใบนี้ โลกใบที่เปิดโอกาสให้เราท่องไปในที่ต่างๆ ให้ค้นหา เรียนรู้ และค้นพบคุณค่าและความหมายในทุกสรรพสิ่ง
เราออกเดินทางเพื่อให้รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่และแตกต่างเพียงใด เราออกเดินทางเพื่อให้รู้ว่าในวันที่เราใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ ณ เวลาเดียวกัน มีชีวิตอีกนับล้านดำเนินต่อไปตรงนั้น ตรงโน้น และในดินแดนไกลโพ้น เราไม่ได้เป็นศูนย์กลางของจักรวาล แม้ไม่มีเรา โลกก็ยังคงหมุนไปเหมือนทุกวัน
ทุกครั้งของการเดินทางไม่ว่าสั้นหรือยาว เราจะตระเตรียมจัดกระเป๋าสัมภาระ ข้างในอัดแน่นด้วยเสื้อผ้า หนังสือ สมุดบันทึก กล้องถ่ายรูป แต่สำหรับการเดินทางครั้งสุดท้าย เราไม่อาจนำพาสิ่งใดไป แม้จะเป็นการเดินทางไกลที่สุด และยาวนานไม่มีที่สิ้นสุดก็ตาม
เราทุกคนต่างเป็นนักเดินทาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น