วันพุธที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ทำงานแบบมด

ยอมรับครับว่าเกือบจะหมดมุข (ขออภัยผู้ที่ชอบตรวจไวยากรณ์ภาษา ผมชอบและถนัดที่จะเขียน "มุข" แบบนี้มากกว่า "มุก") ที่จะหาเรื่องหรือนำเรื่องมาพูดคุยกันบนบล็อกตะลุมบอนตามโควต้าเขียนเรื่องทุกวันของผมแล้ววันนี้

ยอมรับอีกว่าชีวิตยุ่งเหยิงไม่น้อยทั้งงานราษฎร์งานหลวง งานประจำ การเขียนบล็อก และงานที่จะทำ ไหนจะงานที่คิดว่า "อยากทำ" อีก ทำให้ดาบในมือต้องกวัดต้องแกว่ง ขณะเดียวกันก็จะต้องรักษา "ฝีดาบ" เอาไว้ให้คม ชักดาบเมื่อไหร่จะต้องถึงเลือดถึงเนื้อในลีลาการสนทนาชวนคุยผ่านงานเขียนอีกด้วย

อาจจะหมดมุขในสิ่งที่จะเล่า แต่สิ่งที่ไม่เคยหมดไปจากชีวิตก็คือเนื้อหาและปริมาณงานนั่นเอง เพราะฉะนั้นแล้วเอาเรื่องการทำงานๆ มาคุยแลกเปลี่ยนบ้างจะดีกว่า...

ผมว่าในร้อยทั้งร้อยคนที่จะต้องเจอะเจอแบกรับกับการทำงานทุกๆ วันหรือที่เรียกว่า "การทำงานประจำ" นั้น มักจะอยู่ในภาวะ "เบื่อๆ อยากๆ" สองจิตสองใจระหว่างความอยากทำงาน ความรับผิดชอบ กับการที่อยากจะปลดแอกตัวเองออกจากภาระหน้าที่ต่างๆ ไปสู่การว่างงาน ไม่ต้องทำงานประจำทุกๆ วันดูบ้างสักครั้งคราในชีวิตด้วยกันทั้งนั้น

ผมเองเมื่อตอนทำงานประจำอยู่ก็เป็นเช่นนั้น และใฝ่ฝันวันที่จะได้ตื่นสายๆ ไม่ต้องเข้าทำงานตามเวลาสำนักงาน ได้หยุดได้พักตามแต่ที่ตัวเองต้องการ ซึ่งจะไม่มีทางเป็นจริงได้เลย ถ้าหากว่าเราไม่เลือกและไม่ "ลงมือทำ" งานในอีกด้านหนึ่งให้กับตัวเอง...ซึ่งก็ถือได้ว่าเป็นความเสี่ยงและความเหน็ดเหนื่อยอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งใครก็ตามที่อยู่ในชีวิตการทำงานประจำมานานแล้ว อาจไม่คุ้นเคยและไม่กล้าที่จะสร้างทางเลือกใหม่ในการทำงานให้กับตัวเองโดยที่ไม่มีใครมากำหนดสั่งการ หรือนั่งทำงานไปวันๆ ผ่านไปเดือนหนึ่งก็ได้เงินเดือนเต็มเม็ดเต็มหน่วยเช่นเดิมทุกๆ เดือน

การงานในชีวิตของคนเรา โดยเฉพาะคนทำงานประจำจึงไม่เคย "หอมหวาน" หรือดึงดูดใจให้เราเดินเข้าไปหา มีก็แต่อยากจะละวางหรือทำงานให้เสร็จๆ ไปเพื่อจะได้ถึงวันหยุดวันพัก...วันที่บอกตัวเองว่าพอแล้วหยุดทำงานได้แล้ว

เคยเห็นเวลาที่มดเดินกันไหมครับ เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ เหล่านี้ชอบเดินกันเป็นสายเพื่อตามกลิ่นหรือสอดส่องอะไรบางอย่างที่จะนำกลับไปเลี้ยงนางพญามด ตัวอ่อนและมดอื่นๆ ในรังของพวกมันได้ มดที่เราเห็นก็คือ "มดงาน" ไม่ว่าจะเป็นมดดำ มดแดง หรือมดอื่นใดก็คือมดหนุ่มสาวที่แข็งแรงแข็งขันและเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ออกไปทำงานเพื่อ "เลี้ยงดู" สังคมมดของพวกมัน
บรรดามดงานเหล่านี้คือมดที่จะต้องสุ่มเสี่ยงกับอันตรายจากภายนอกทั้งจากคนใจร้ายที่ชอบบี้มดให้แบนหรือสัตว์กินมดชนิดอื่นๆ ต้องยอมเหนื่อยยากออกเดินตามกันเป็นขบวน หรือไม่ก็แยกย้ายกันออกไปหาอาหาร หรือสำรวจแหล่งอาการ เสร็จแล้วถ้าหาเจอก็ยินยอมที่จะแบก "น้ำหนัก" ของก้อนอาหารที่แสนจะใหญ่โตเกินตัวของมันเองเพื่อเอากลับไปสะสมไว้แบ่งปันร่วมกันเพื่อนๆ รังเดียวกัน

ในบรรดาอาหารที่เป็นที่โปรดปรานของมดนั้นเห็นจะไม่มีสิ่งใดเกินน้ำตาล หากน้ำตาลหรือน้ำผึ้งอันหอมหวานมีฤทธิ์ดึงดูดให้มดงานเหล่านี้เดินเข้าไปหาได้ง่ายดาย พวกมันย่อมไม่รู้สึกถึงภาระหรือความเหนื่อยยากเกินตัวที่จะตามมา หากว่าเดินไปพบเจอน้ำตาลหรืออาหารหวานๆ เข้า แล้วจะต้องบรรทุกขึ้นหลังกลับไปที่รัง

ยอมเหนื่อยมิใช่เพื่อตัวเอง แต่มองความสุขของสังคมส่วนรวมเป็นภาพใหญ่ ยอมแบกภาระหนักอึ้งเกินตัวโดยไม่เกี่ยงงอน สามัคคีรักพวกพ้อง น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีของการทำงานแบบมดๆ สัตว์โลกตัวจ้อยที่แทบจะไม่อยู่ในสายตาของมนุษย์ตัวใหญ่ที่ชอบบ่นเบื่อเรื่องการทำงาน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น