วัยเยาว์ไม่อยู่กับเรานาน

รู้สึกว่าชื่อเรื่องในวันนี้จะเป็นคำที่พี่โหน่ง  a day เคยพูดหรือเขียนไว้ วันนี้ขออนุญาตยืมมาตั้งชื่อและเขียนถึงเสียหน่อย เหตุสืบเนื่องมาจากต้องเป็น “ผู้ปกครองจำเป็น” ซึ่งในชีวิตนี้สาบานว่าไม่เคยคิดอยากเป็น แม้จะเกิดราศีสิงห์ แต่เป็นสิงห์ที่ไม่สันทัดการปกครองและออกคำสั่ง มีอย่างเดียวที่ตรงกับลักษณะคนเดือนสิงหาคือเป็นนางสิงห์ที่หวงอาณาเขตค่อนข้างสูง

เมื่อวานนี้ฉันทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้หลานสาวที่เอนท์ติดคณะวิทยาศาสตร์ จุฬาฯ แทนพ่อแม่ของนิสิตใหม่ซึ่งฝากฝังให้พาหลานไปมอบตัวที่คณะฯ เพราะพ่อแม่ตัวจริงกลับอุบลฯ ไปทำงานทำการแล้ว

การเป็นผู้ปกครองจำเป็นทำให้ได้กลับไปสู่บรรยากาศวันแรกของว่าที่นิสิตใหม่อีกครั้ง วันแรกที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความแปลกใหม่ ความหวัง ความเปลี่ยนแปลง คละระคนกับความตื่นกลัวและความสุขในหัวใจ    

เมื่อวานนี้มีเด็กนักเรียนม.6 จากหลากหลายโรงเรียนเดินกันขวักไขว่ทั่วจุฬาฯ

เด็กม.6 ที่อีกไม่ถึงสองอาทิตย์จะสลัดชุดนักเรียน แล้วเปลี่ยนไปสวมเครื่องแบบนิสิต อันเป็นสัญลักษณ์ของการก้าวพ้นบันไดขั้นสุดท้ายของความเป็นเด็ก ไปสู่บันไดขั้นแรกของการเป็นผู้ใหญ่

            ได้เห็นว่าที่นิสิตปี  2 ที่กำลังจะถอดเน็คไทและถุงเท้าขาวออก ล้วนแข็งขันกับการสืบทอดหน้าที่ของรุ่นพี่ที่ดี คอยเกื้อหนุนและให้คำปรึกษาน้องๆ สำหรับโลกใบที่ใหญ่ขึ้น

            ยังจำชีวิตปีหนึ่งกันได้หรือเปล่าพวกเรา

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีเพื่อนร่วมชั้นปีเป็นร้อยคน (หรือมากกว่า) จากที่เคยมีแค่ 40 กว่าคน

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีรุ่นพี่มาทำหน้าเหี้ยม ตะคอกใส่ สารพัดจะสรรเรื่องมาตำหนิ ทำเอาหน้าซีดตัวแข็ง ไม่กล้าหือ แม้ในใจจะตะโกนถามกลับด้วยเดซิเบลดังเท่ากันว่า “เป็นบ้าอะไรเนี่ย มาว่ากูทำไม้”

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีรุ่นพี่ปี 4 ปี 3 และปี 2 ผูกข้อมือให้ด้วยด้ายขาว แล้วบอกพวกเราว่า ที่ด่าไปทั้งหมดเพราะพวกพี่รักเรา

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีกิจกรรมมากมายให้เล่นสนุกไม่หยุดไม่หย่อน

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีพี่ๆ เวียนพาพวกเราไปเลี้ยงข้าว

ชีวิตเฟรชชี่ที่สนุกเหลือใจ

ชีวิตเฟรชชี่ที่มีครั้งเดียวเท่านั้น

            เพราะวัยเยาว์ไม่อยู่กับเรานาน