วันอังคารที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

อย่าให้ "หวัง" มลายสูญ

   เคยไหม..ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกหัวใจเหลือดวงเล็กนิดเดียว..มันฟุบแฟบและเต้นแผ่วเบาราวกับอยากจะหยุดทำงาน ฉันมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ หลังจากผ่านหลักสี่ของชีวิต ตื่นขึ้นมาแล้วเหมือนไม่ได้ตื่น มองฟ้ากว้างแต่ไม่ไกล อีกทั้งสีของก็ฟ้าไม่สดสวยเหมือนเดิม  กำลังใจลดหายไปอย่างน่าเป็นห่วงและยากจะเรียกกลับคืนมาได้ในเวลาอันรวดเร็ว

   ฉันเรียกวันเวลาเหล่านี้ว่า "วันที่ไร้หัวใจ" นั่นหมายถึงวันที่เราไม่อยากทำอะไร..นอกจากซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง และปลอบประโลมว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ทุกคราเวลาเกิดภาวะไร้หัวใจ ยาที่ช่วยบรรเทาได้ง่ายที่สุดสำหรับฉันคือ เพลงดีๆ สักเพลง..หรือหนังดีๆ สักเรื่อง

  วันนี้ฉันจึงหยิบหนังเกาหลี (ที่ไม่ใช่หนังเกาหลี) เรื่อง A Brand New Life ที่มีประโยคขยายว่า the sorrow of losing the loved ones, then there waits ปกดีวีดีเป็นรูปเด็กหญิงตัวน้อยนั่งคอยใครสักคนอย่างเหงาหงอย หลังจากดูจบ..กำลังใจเล็กๆ ก็เกิดขึ้นตามมา

  จีนฮี เด็กน้อยวัย 9 ขวบถูกพ่อนำมาทิ้งไว้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอเฝ้ารอคอยทุกวันว่าเมื่อไรพ่อจะมารับ แต่พ่อก็ผิดสัญญาไม่เคยกลับมาหาเธออีกเลย จินฮีมีเพื่อนรักคนหนึ่ง เธอและเพื่อนได้ช่วยนกบาดเจ็บตัวเล็กๆ เอาไว้ แต่ละวันเฝ้าฟูมฟักนกตัวนั้นราวกับเป็นความหวังที่เหลืออยู่ในชีวิต เพื่อนรักของเธอสัญญาว่าถ้ามีพ่อแม่อุปถัมภ์มารับ ทั้งสองคนจะตั้งเงื่อนไขว่าจะต้องรับทั้งสองคนไปด้วยกัน จะไม่ยอมพรากจากกัน วันหนึ่งนกต้วน้อยก็ตายลง ทั้งสองช่วยกันฝังศพนกไว้ใกล้กำแพง ไม่นานนักเพื่อนของจินฮีก็มีพ่อแม่อุปถัมภ์ชาวต่างชาติมาขอรับไปอุปการะ เพื่อนของเธอผิดคำสัญญา ยอมไปคนเดียว  และทิ้งจีนฮีไว้เพียงลำพัง


   โลกของจีนฮีเงียบเหงาและอ้างว้าง  เธอเดินไปที่ริมกำแพง ขุดหลุมและนำซากนกที่ตายแล้วขึ้นมาดูอีกครั้ง จินฮีเกิดความคิดอยากฝังตัวเองให้ตายไปเหมือนนก หลังจากเอาดินฝังร่างตัวเองได้ไม่กี่นาที สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ในท่ามกลางความท้อแท้สิ้นหวัง ก็มีพ่อแม่อุปถัมภ์แสดงความจำนงจะรับจินฮีไปเป็นบุตรบุญธรรม  ชีวิตใหม่ของเธอจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง  โดยตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรมในวันข้างหน้าว่าจะเป็นเช่นไร

  ขณะที่ฉันในฐานะ "ผู้ชม" เอาใจช่วย "จินฮี" ตัวฉันเองก็ได้รับกำลังใจเล็กๆ จากเธอด้วยเช่นกัน
เด็กน้อยวัย 9 ขวบต่อสู้โชคชะตาอย่างเข้มแข็ง และผู้ใหญ่อย่างเราจะอ่อนแอพ่ายแพ้ได้อย่างไร

  หัวใจฟุบแฟบของฉันค่อยๆ พองโตเท่าเดิม..ความจริงก็คือ.เราต่างไม่รู้ชะตากรรมในวันข้างหน้าของตัวเราเอง..แต่วันนี้โชคชะตาอยู่ในมือเรา..

 ฉันบอกตัวเองว่าอย่ามัวนอนซึมเซา..ลุกขึ้นต่อสู้ให้ได้ครึ่งหนึ่งของ "จินฮี" ก็ยังดี

เป้า กันทิมา
3 พฤษภาคม 2554

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น