ฉันเป็นคนเรียบๆ ค่ะ แปลว่าด้านหน้าก็เรียบ ด้านหลังยิ่งเรียบใหญ่
สาวไม้กระดานอย่างฉันไม่ค่อยให้ความสำคัญกับบรามากมายนัก ประมาณว่าปลง ใส่อะไรก็คงไม่ดึ๋งดั๋งอลังการขึ้นมาได้ แค่ใส่ให้ดูสุภาพก็พอ
เวลาเลือกซื้อก็ไม่เคยต้องลอง
บางรุ่นเขาโฆษณาว่าใส่แล้วอกสวย ฉันไม่เคยสน เพราะมั่นใจในความเสมอต้นเสมอปลาย เสมอหน้าเสมอหลัง
จนเมื่อวานได้ไปทำข่าวการประกวดออกแบบชุดชั้นในของไทรอัมพ์ ได้ข้อมูลมาว่า บรานี้แหละหนาคือโปรโมเตอร์ประจำตัวของหญิงสาว ใส่เสื้อผ้าแล้วจะสวยหรือไม่ บรามีส่วนสำคัญ
และแม้จะใส่อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็น หญิงสาวก็ควรพิถีพิถันกับการเลือกประเภทการใช้งาน เลือกฟิตติ้งให้พอดีกับสรีระ
ภายในจะสวยหวาน ห้าวหาญ หรือเซ็กซี่ ถ้าเลือกดี เหมาะกับชุดที่สวมใส่ ความงดงามมั่นใจก็ฉายจากภายในสู่ภายนอก
ได้รับข้อมูลอย่างนี้ก็เลยนึกถึงหนังสือ “นุ่งกางเกงในสะอาดนะลูก” เขียนโดย Marc Gellman แปลโดย ดวงจิต หว่อง หนังสือหน้าปกลายการ์ตูน เห็นทีแรกนึกว่าเป็นหนังสือเด็ก แถมชื่อก็แปลกดี
เนื้อหาของหนังสือเขียนถึงคำสอนของพ่อแม่ที่พร่ำเตือนลูกๆ เช่น อย่าฉี่ในสระว่ายน้ำนะจ๊ะ กินผักของลูกซะ เงินไม่ได้งอกออกมาตามต้นไม้นะ พูดว่าขอโทษสิจ๊ะ ฯลฯ เบื้องหลังคำสอนเหล่านี้ มีความลึกซึ้งชวนให้คิดว่า เออ จริงเนอะ
ในบท “ต้องนุ่งกางเกงในสะอาดนะลูก” บอกว่า ถึงกางเกงในจะใส่อยู่ข้างใน (ชื่อก็บอกอย่างนั้น ยกเว้นซูเปอร์แมนที่ใส่ออกมาข้างนอก) ต่อให้ไม่มีใครมาเห็นลิงน้อยของเราก็เถอะ เราก็ควรจะนุ่งกางเกงในที่ใหม่สะอาดทุกวัน
ไม่ใช่แค่เรื่องสุขอนามัยเท่านั้น แต่เหตุผลและความหมายที่ซ่อนอยู่คือ “สิ่งที่คนอื่นไม่เห็นในตัวเราก็ควรจะดีเหมือนส่วนอื่นๆ ที่คนเห็น เราทุกคนอยากจะดูดีจากภายนอก สิ่งที่ยากก็คือการดูดีจากข้างใน”
จำได้ว่าเคยได้ยินคำเปรียบเปรยความสวยงามภายนอกกับภายในที่แสนจะแตกต่างกันว่า “ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง ข้างนอกขรุขระ ข้างในต๊ะติ๊งโหน่ง”
นับแต่นี้ต่อไปฉันจะเลือกซื้อบราให้ข้างในมัน “ต๊ะติ๊งโหน่ง” ดูบ้าง
เพราะข้างนอกน่ะสุกใสอยู่แล้ว
มั่นใจอะไรอย่างนี้
คริ คริ ^__^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น