ช่วงวันหยุดสงกรานต์ 13 เมษายนที่ผ่านมา พวกเรา 3 คน อันประกอบด้วยพี่เป้า อิท และฉัน นัดดวลพิซซ่าซื้อ 1 แถม 1 กันที่บ้าน หลังจากจัดการพิซซ่าขอบชีสหมดไป 1 ถาด วาระที่สุดแสนเป็นงานเป็นการก็เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่น่าเป็นไปได้
ที่ว่าไม่น่าเป็นไปได้เพราะส่วนใหญ่แล้ว วันที่คนอื่นทำงาน เราหยุด วันที่คนอื่นหยุด เราก็หยุด เพราะเราไม่ได้ทำงาน (ประจำ)
ฟังดูแย่ ไร้แก่นสาร เปลืองอากาศหายใจสิ้นดี
เพราะฉะนั้นในวันขึ้นปีใหม่ไทย พวกเราจึงถือฤกษ์เบิกชัย คิดทำอะไรเล่นสนุกๆ กัน นั่นคือการตะลุมบอนร่วมกันเขียนบล็อกนี้
“แล้วเราควรเขียนบ่อยแค่ไหน” ฉันถาม
“ทุกวัน” พี่เป้าตอบ พร้อมสะกดความมุ่งมาดผ่านดวงตากลมโตมายังดวงตาตี่หรี่ปรือของฉัน
ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงนั้นวงเฉลียงดังมาก เนื้อเพลงของเฉลียงแปลกแตกต่างดี ตอนนั้นฉันคิดอยากเป็นนักแต่งเพลงกับเขาบ้าง โน้ตดนตรีไม่รู้กับเขาหรอก คิดเอาเองว่าแต่งกลอนก็น่าจะเป็นเพลงได้ แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ไม่เคยแต่งเพลงซักเพลง ได้แต่อาศัยทำมาหากินกับงานเขียนมาโดยตลอด แต่ก็ใช่ว่าจะเขียนคล่องปรื๊ด บางทีนั่งบื้อหน้าจอเป็นวัน มีตัวหนังสืองอกเงยออกมาน้อยจนชวนหดหู่ พาลปิดคอมพ์ แล้วอ้างว่าพักแป๊บ ไม่มีอารมณ์ เขียนไม่ดี ไม่เอา บลา บลา บลา
พี่เป้าและอิทเคยพูดว่าพวกเราควรเขียนหนังสือให้ได้อย่างน้อยวันละ 3 หน้า
พูดแล้วก็หันกลับมามองหน้ากัน และอ่านความคิดของกันและกันออกว่า...มันไม่ง่าย
พูดแล้วก็หันกลับมามองหน้ากัน และอ่านความคิดของกันและกันออกว่า...มันไม่ง่าย
ถามว่าการเขียนให้ได้วันละ 3 หน้ามันยากตรงไหน
คำตอบคือไม่ยาก แต่เขียนให้ดีนี่สิที่มันยาก
ปลายเดือนมีนาคมที่ผ่านมา บังเอิญได้ดูรายการร้อยแปดดนตรี ช่องทีวีไทย สัมภาษณ์บอย โกสิยพงษ์ วันนั้นรายการออกอากาศเป็นตอนสุดท้ายพอดี บอยเล่าว่าครูของเขา ไมเคิล เจ บอกว่าการแต่งเพลงก็เหมือนการยกน้ำหนัก ถ้าเรา workout ทุกวัน ก็จะมีกล้ามที่แข็งแรง เขาจึงกำหนดตารางแต่งเพลงทุกวัน อย่างน้อยวันละ 2 ชั่วโมง เสมือนแบ่งเวลาไปยิมออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรงทุกวัน
บิแครม เชาดูรี กูรูโยคะร้อน เขียนในหนังสือ Hot Yoga ในส่วน FQA ถาม-ตอบคำถามยอดฮิตถึงประเด็นว่าควรฝึกโยคะบ่อยแค่ไหน บิแครมตอบเป็นคำถามกลับไปว่า คุณคิดว่าคุณใช้ร่างกายบ่อยแค่ไหน คุณใช้ร่างกายทุกวันมิใช่หรือ ฉะนั้นจึงควรฝึกโยคะทุกวัน
ช่วงนี้ฉันอ่านหนังสือพร้อมกันหลายเล่ม เล่มล่าสุดที่เพิ่งอ่านจบคือ “ปารีส/พำนัก/คนรัก/หนังสือ” เนื้อหาในหนังสือเล่มอวบหนาชวนอ่านเพลินดี มีประโยคเด็ดประโยคหนึ่งที่ฉันจำได้ขึ้นใจ เพราะมันเหมือนตบเข้าที่หน้าผากฉันอย่างจัง นั่นคือตอนที่ตัวเอก (ชื่ออะไรก็ลืมซะแล้ว) กำลังว่ายน้ำในทะเล เขาเห็นแตนทะเลใกล้จมน้ำ จึงพยายามช่วยดึงมันขึ้นเหนือน้ำ 2-3 หน ช่วยไปก็กลัวถูกมันต่อยไป ในที่สุดเขาก็ปล่อยมันจมน้ำหายไป ในหนังสือเขียนว่า
“นั่นล่ะผม ตั้งใจดีเสมอ แต่ไม่เคยพยายามมากพอ”
ตั้งแต่วันที่ 16 ที่ผ่านมา นอกจากคิดว่าแต่ละวันจะทำกับข้าวอะไรกินดีแล้ว การบ้านใหม่ของพวกเรา (โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยเขียนบล็อกอย่างฉัน) มีเรื่องให้คิดเพิ่มว่า พรุ่งนี้จะเขียนเรื่องอะไรดี
อดีตประธานบริษัทฟอร์ด อาจารย์ฉัตรชัย บุนนาค นักคิด นักบริหารผู้ซึ่งมีความคิดและโปรเจ็กต์มากมาย อาจารย์เล่าถึงไอเดียอะไรสักอย่าง (ซึ่งฉันจำรายละเอียดไม่ได้แล้ว) ให้เพื่อนของอาจารย์ฟัง เพื่อนบอกว่าไอเดียดีมาก อาจารย์คิดได้ยังไง
อาจารย์ตอบว่า “ผมคิดได้ก็เพราะว่าผมคิด คุณคิดไม่ได้เพราะคุณไม่คิด”
นี่ก็ผ่านเข้าวันที่ 4 แล้ว ฉันอยากรู้ตัวเองเหมือนกันว่า ความตั้งใจที่จะเขียนบล็อกทุกวันเนี่ย จะมีความพยายามมากพอจะทำให้ได้อย่างที่คิดหรือเปล่า
everyday workout คิดทุกวัน เขียนทุกวัน
มาร่วมคิด ร่วมเขียน และให้กำลังใจพวกเราด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น