เรื่องแรกที่สร้างปรากฎการณ์ช็อคโลกก็คือ "เหมี่ยว คนดำ" กล้าหาญไปสมัครงานเป็นพีอาร์บริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่อย่างลินตาส (ชื่อเดิมในสมัยนั้น) แม้เพื่อนฝูงจะตักเตือน แต่เหมี่ยวไม่นำพา ใครๆ ก็รู้ว่าคนที่จะเป็นพีอาร์ต้องสาว ขาว และสวย แต่เหมี่ยวได้ทำลายขนบความเชื่อนี้อย่างสิ้นเชิง เมื่อลินตาสรับเธอเข้าทำงาน เหมี่ยวคือพีอาร์ที่ดำและไม่สวยคนแรกของบริษัทเลยก็ว่าได้ แต่ที่สำคัญคือเหมี่ยวสามารถหาลูกค้าได้มากกว่าพีอาร์ที่สวยกว่าเธอหลายเท่า
เหมี่ยวเคยแกล้งลองใจถามลูกค้าว่า "ถ้าให้เลือกระหว่างพีอาร์ที่ตัวขาวสาวสวยกับพีอาร์ที่ตัวดำและไม่สวย ทำงานดีเท่ากันเลยนะคะ ลูกค้าจะเลือกใคร" ลูกค้าตอบแบบไม่ลังเล "เลือกพีอาร์ขาวครับ"
"นั่นไง ฉันคิดแล้ว คนดำอย่างพวกเรา (เธอหมายรวมฉันเข้าไปด้วย) ยังไงก็สู้พวกตัวขาวไม่ได้"
"ไม่จริงหรอก" ฉันปลอบใจไปตามประสา
"คนเราไม่อยู่ที่สีผิว หากจะขาวต้องขาวอย่างมีคุณธรรม หากจะดำต้องดำอย่างมีคุณภาพ" เหมี่ยวหัวเราะชอบใจ เธอชื่นชอบก็อปปี้โง่ๆ อันนี้ของฉันมาก และเดินหน้าหาลูกค้าอย่างมั่นใจต่อไป
มีคนสงสัยเหลือเกินว่าทำไมลูกค้าถึงได้ชอบสนทนากับเหมี่ยว และแห่แหนกันซื้องานจากพีอาร์ผิวดำคนนี้กันอย่างคับคั่ง ฉันผู้เป็นคนสนิทนั้นรู้ความลับข้อนี้เป็นอย่างดี เหมี่ยวเป็นคนมีความจำดีเลิศ เธอจำได้แทบจะทุกเรื่องบนโลกใบนี้ ตั้งแต่หนังสือแบบเรียนเร็ว ชั้นเตรียมประถม ไปจนถึงหลักศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง เธอขยายอาณาจักรความจำไปถึงวงการภาพยนตร์ เพลง ละคร ขนม อาหาร ไปจนถึงต้นไม้ใบหญ้า แม้แต่ข่าวฆาตรกรรมเธอก็จำได้ คำติดปากของเธอคือ "เหมี่ยวรู้ค่ะ" "เหมี่ยวจำได้ค่ะ"
ไฟล์ขยะเหล่านี้แหละที่สร้างแรงดึงดูดให้ลูกค้า ไม่ว่าลูกค้าจะถามเรื่องอะไร เธอตอบได้หมดทุกเรื่อง ซึ่งฉันมั่นใจว่าไม่มีพีอาร์คนไหนจะตอบปัญหาบ้าบอคอแตกได้หมดทุกเรื่องเท่า "เหมี่ยว"
ครั้งหนึ่งบรรดาลูกค้าได้เชิญชวนกันเลือกขนมไทย ลูกค้าคนหนึ่งหยิบทองหยอด พีอาร์คนอื่นอาจบอกว่า "ทองหยอดเจ้านี้อร่อยนะคะ" "รสชาติดีมากเลยค่ะ" ทุกคนพูดกันประมาณนี้ แต่ไม่ใช่เหมี่ยว
เธอทอดสายตามองลูกค้าและพูดขึ้นว่า
ทองหยอดทอดสนิท ทองม้วนมิดคิดความหลัง
สองปีสองปิดบัง แต่ลำพังสองต่อสอง
ลูกค้าเกิดอาการจังงังไปชั่วขณะ เขาเดินต่อไปและหยิบทองหยิบขึ้นมา เหลือบมองมาที่เหมี่ยวอย่างหยั่งเชิง เหมี่ยวยิ้มอย่างผู้มีชัย
"ทองหยิบทิพย์เทียมทัด สามหยิบชัดน่าเชยชม
หลงคิดว่ายาดม ก้มหน้าเมินเขินขวนอาย"
" โห คุณเหมี่ยวเก่งจังครับ" พวกลูกค้าต่างประทับใจในความรอบรู้ของเหมี่ยว พวกเขาแทบไม่เชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนจำกาพย์เห่เรือชมเครื่องคาวหวานได้ขึ้นใจ ลูกค้าส่วนใหญ่ได้ซื้องานจากเหมี่ยวเพราะปลาบปลื้มในความเก่งกาจของเธอนี่แหละ ไฟล์ขยะในสมองเหมี่ยวนั้นแปรค่าเป็นเงินได้มหาศาลจริงๆ
ทุกวันนี้เหมี่ยวยังคงใช้ไฟล์ขยะทำเงิน ข้อมูลรกๆในสมองของเธอ ถูกรื้อค้นมาใช้ในการคิดงานพีอาร์ได้มากมาย ในบางวันเธอจะโทรหาฉันเพื่อดวลไฟล์ขยะกัน
"พี่เป้า..เหมี่ยวขอถาม..ปริศนา นามสกุลอะไร"
"ปริศนา ที่หมิวเล่นน่ะ มีนามสกุลด้วยเหรอ"
"ใช่" ไฟล์ขยะในสมองฉันเริ่มทำงาน แต่หาข้อมูลไม่เจอจึงต้องยอมจำนน
"ปริศนา สุทธากุล" เหมี่ยวเฉลย
"แล้วแมวของซาโยจัง ในเรื่องเณรน้อยเจ้าปัญญาชื่ออะไร" ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"ทามะ" เธอตอบอย่างไม่ต้องคิด
"ใครเป็นคนขโมยเพชรซาอุ" ฉันยังไม่หายเคือง
"เกรียงไกร เตชะโม่ง" เหมี่ยวตอบรวดเร็ว ฉันเริ่มจะจนมุม
"ม้าของลิโป้ในเรื่องสามก๊กชื่ออะไร" ฉันยิงคำถามเด็ด เธอเงียบกริบ
"ไม่รู้"
"ชื่อเซ็กเทา" ฉันตอบอย่างมีชัย
การดวลไฟล์ขยะของเราถือเป็นเรื่องเฉือนคมกันจริงๆ แต่ฉันสู้เหมี่ยวไม่ได้แน่นอน เพราะไฟล์ขยะของเหมี่ยวเป็นระดับวงษ์พาณิชย์ ส่วนฉันแค่ขยะซาเล้ง พวกเราไม่รู้เลยว่าเราจะจำและจะรู้เรื่องพวกนี้กันไปทำไม แต่แม้จะพยายามลบไฟล์ขยะออกจากสมองเท่าไร เราก็ลบไม่ออกเสียที
"พี่เป้า พ่อแม่ของพระเจ้าตากสินชื่ออะไร"
"ชื่อนายไหฮอง กะนางนกเอี้ยง"
"เก่งจัง" เธอชมฉันแล้ววางสายโทรศัพท์ไป เพื่อวันพรุ่งนี้จะโทรมาใหม่เพื่อถามคำถามไร้แก่นสารพวกนี้ต่อไป
ในชีวิตเราอาจมีไฟล์ขยะซุกซ่อนอยู่มากมาย บางทีเราไม่จำเป็นต้องกำจัดมันออกไป เพราะบางวันเราอาจจำเป็นต้องใช้..และอาจแปรค่าเป็นเงินทองก็ได้ในวันหนึ่ง ดูจาก"เหมี่ยว"เป็นตัวอย่าง (ปัจจุบันเหมี่ยวเป็นเจ้าของบริษัท ไอเดียอะฮอลิค จำกัด และยังคงมีลูกค้าตามติดเธออย่างคับคั่งเหมือนเดิม)
วันนี้คุณสะสมไฟล์ขยะแล้วหรือยัง
^ ^
Paokuntima
น่ารักดีอ่ะ พี่เป้า :)
ตอบลบขอบคุณหลายๆ ที่อ่านจนจบนะจ๊ะ
ตอบลบ